3. Ik wil graag naar het Antoni van Leeuwenhoek...

Het was 1996 toen mijn moeder de diagnose borstkanker kreeg. Ze was destijds 38 jaar.
Ze werd behandeld in een streekziekenhuis. Toen mijn moeder hoorde dat de artsen van het streekziekenhuis niets meer voor haar konden betekenen, is ze naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis overgestapt.
Het bleek helaas te laat.
Mijn vader noemt dat nog altijd de grootste fout van zijn leven. "Hadden we maar eerder de keuze gemaakt voor het Antoni van Leeuwenhoek" 

En zo komt het dat ik mij altijd heb voorgenomen: Als mij ooit hetzelfde zou overkomen, dan ga ik zeker naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis.
Maar sinds ik kanker heb ben ik erachter gekomen dat veel dingen rondom het hebben en/of behandelen van kanker heel anders zijn of gaan dan dat ik had gedacht. Want zo simpel is het niet.

DIAGNOSE - LUMC
5 November 2024 had ik een afspraak in het LUMC.
Op de afdeling Radiologie vermoedde de artsen dat ik een kwaadaardige tumor in mijn borst had.
De artsen namen direct biopten van de tumor.
Deze werden naar het lab gestuurd en daar onderzocht. Uit de uitkomst van dat onderzoek zou blijken om welk type tumor het zou gaan en wat het behandelplan zou worden. Dat zou ik anderhalve week later horen.

Volledig uit het veld geslagen kwamen mijn man en ik thuis.
Ik ben nogal een control freak, maar dit ligt buiten mijn macht! Dat zorgde voor paniek.
Ik moest mijzelf herpakken en ben aan de slag gegaan om de touwtjes terug in handen te krijgen:
Wat is er gebeurd, wat wil ik en wat moet daarvoor gebeuren.
De antwoorden zijn heel duidelijk; ik ben ziek. Ik wil beter worden en daarom wil ik naar het Antoni van Leeuwenhoek (AVL)


OVERSTAPPEN LUKT NIET
Ik heb de telefoon gepakt en het AVL gebeld. Ik werd doorverbonden naar ‘Patiënteninformatie’.
Daar kreeg ik een ontzettend aardige en betrokken man aan de telefoon.
Ik legde mijn situatie uit en gaf aan te willen overstappen.
De man legde uit dat dat kon, maar…
1. Er moest een intakegesprek komen. Dat zou zeker een week duren.
2. De biopten zouden moeten worden opgevraagd bij het LUMC en moeten worden getransporteerd naar het lab van het AVL om vervolgens onderzocht te worden.
3. Het AVL zou zelf aanvullend onderzoek willen doen.

Al bij al zou het zeker 3 weken kunnen duren voordat ik zou weten om welke type tumor het zou gaan.
Samen met de man besloot ik dat het verstandiger was om de uitslag af te wachten bij het LUMC.

Anderhalve week later was de uitslag bekend.
Het gaat om de agressieve vorm ‘Triple Negatief’ en het LUMC wilde binnen 2 weken starten met chemotherapie. Wederom belde ik met het AVL en weer kreeg ik dezelfde man aan de telefoon.
Samen kwamen we toch weer tot de conclusie dat overstappen onnodig lang zou duren.
Het zou zeker een maand duren alvorens ik in het AVL zou kunnen starten met chemotherapie.
Dat duurde te lang. Ik koos ervoor bij het LUMC te blijven.


HET VOELT NIET GOED
De chemotherapie was inmiddels gestart… Toch zat het me niet lekker.
Het LUMC is een hartstikke goed ziekenhuis maar in mijn hoofd is het AVL de plek waar ik behandeld wil worden. Als dit fout gaat wil ik niet denken ‘had ik maar...’ 
Ik belde het AVL en de man aan de telefoon zei: “Hoi Eveline, jij bent toch de vrouw met de Triple Negatieve borstkanker?” Ik gaf aan dat dat klopt en dat het me niet lekker zit… 
De man zei: “Wat fijn dat je belt! Ik heb namelijk een oplossing bedacht.”

De man vertelde dat echt overstappen nu even lastig is. Tijdens een chemotraject worden patiënten niet overgenomen. Hij gaf aan dat ik een Second Opinion zou kunnen aanvragen en legde uit: “Een Second Opinion loopt gewoon naast de behandeling in het LUMC. Terwijl je in het LUMC wordt behandeld kom je bij het AVL voor een intakegesprek en aanvullend onderzoek. Hierna sta je bij ons in het patiëntenregister en ben je feitelijk ‘binnen’ “


DE OVERSTAP
12 december werd ik door het AVL uitgenodigd voor de Second Opinion.
Dit hield in: Intakegesprek, aanvullend onderzoek, uitslag. Alles op dezelfde dag.
Kort gezegd kwam het AVL tot dezelfde diagnose als het LUMC. Het behandelplan zou in grote lijnen gelijk zijn. Echter, het AVL wilde wat extra onderzoek doen wat zou kunnen leiden tot een afwijkend behandelplan.
Samen met de artsen van het AVL kwamen we tot de volgende conclusie:
De chemo’s zouden bij het LUMC blijven verlopen, daarin kan ik niet worden overgenomen.
Echter, alle toekomstige onderzoeken, eventuele operaties en mogelijk aanvullende chemo’s of bestralingen zouden bij het AVL plaatsvinden.
De arts, die ik nu ‘mijn arts’ mocht noemen, pakte mijn hand en zei "We gaan er alles aan doen om je beter te maken"


OPLUCHTING
Inmiddels ben ik een aantal maanden verder. De eerste onderzoeken hebben plaatsgevonden in het AVL.
Ik voel me er enorm op mijn plek.

De chemotherapie en de begeleiding daarvan verloopt in het LUMC en dat gaat heel goed. Ik heb fijn contact met de oncoloog en lieve dames van de Mamapoli. 
De verpleegkundigen van de ‘chemo afdeling’ zijn ontzettend aardig! We kennen elkaar inmiddels goed, het voelt vertrouwd en dat maakt het een stukje makkelijker.

CONCLUSIE
'Als mij ooit hetzelfde zou overkomen als mijn moeder, dan ga ik zeker naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis.'

Maar dat is helemaal niet zo makkelijk als dat ik altijd dacht.
Toch ben ik blij dat ik heb doorgezet. Niet omdat ik twijfels heb bij de deskundigheid van het LUMC, absoluut niet. Maar wel omdat ik naar mijn gevoel heb geluisterd. Het geeft mij een bepaalde rust.