4. Mijn eerste chemo traject

Heel eerlijk… Ik kijk toch steeds en beetje op tegen het schrijven van een nieuwe blog.
De hele film speelt zich weer af in mijn hoofd en de bijbehorende emoties komen af en toe dan toch weer even boven. Er vallen echt wel wat traantjes bij het schrijven van een stukje.
Toch… Deze blog vind ik misschien wel het aller lastigst. Ik schrijf over mijn eerste chemotraject en daar word ik letterlijk kotsmisselijk van.

Ik kreeg AC chemotherapie. Deze chemokuur bestaat uit 2 stoffen: Doxorubicine en Cyclosfamide.
Deze chemo staat erom bekend erg zwaar te zijn.
Je wordt er ziek en zwak van en helaas verlies je ook je haar. 
Ik heb ervoor gekozen de ColdCap op te zetten. Deze kap bevriest de hoofdhuid in de hoop wat haar te behouden.


KUUR 1:
Op 22 november was het zover. Ik kreeg mijn eerste chemokuur.
Ik moest mij melden op LokE in het LUMC. Dit is een complete afdeling gericht op chemo- en immunotherapie. Een afdeling met veel kamers en bedden. Ieder bed is druk bezet. Gaat de een, komt de ander. Ik had geen idee van de grootte en drukte van deze afdeling.

Ik was zenuwachtig, maar had besloten het maar over me heen te laten komen.
Omdat een sterke mindset belangrijk is, had ik me voorgenomen de chemotherapie te zien als iets goeds. Een soort vriendelijk spul wat mij weer beter maakt.

De eerste zak werd aan het infuus gehangen, Doxorubicine. Een rood, gif rood, middel. Ik zag hoe het rode spul via het infuus mijn lichaam instroomde. Het voelde koud en dubbel. Toch voelde ik een strijdlust opkomen. De strijdkracht werd, voor het eerst sinds 5 november, groter dan de angst. Er gebeurde eindelijk iets!
Het terugvechten was begonnen! Kom maar op met die chemo.

In mijn telefoon heb ik een verslagje bijgehouden van de dagen na de chemo.
De eerste dag na de chemo voelde ik mij nog goed. Bij dag 2 heb ik geschreven: Kutdag!
Pfoe wat voelde ik me beroerd! Moe, rillerig, duizelig en zo waanzinnig misselijk!
De eerste dagen at ik niets. Een week lang lag ik op bed.
Een week na de chemo was ik weer opgeknapt. Tijd voor leuke dingen! Zo ben ik met Quinn naar de Club van Sinterklaas in het Afas geweest, zijn Sep en ik samen sushi gaan eten en hebben Jim en ik een heel leuk nieuw restaurantje ontdekt.


KUUR 2:
6 december was het tijd voor kuur 2. Met een dubbel gevoel ging ik naar het ziekenhuis.
Ik wist nu hoe beroerd ik ervan werd en hoe leuk ik de dagen vond dat ik mij goed voelde.
Ik keek op tegen de ColdCap. In totaal had ik de cap toch zo’n 5 uur op. Al die tijd is de hoofdhuid bevroren. Maar ik wilde mijn haar behouden, dus weinig keuze.

Deze chemokuur schreef ik in mijn verslagje:
Dag 1: Geen uitzonderlijk haarverlies. Ik was zo blij! Die ColdCap werkt! 
Tot dag 3 aanbrak. Van de een op de andere dag verloor ik bossen haar! Hele plukken trok ik zo uit. Ik kreeg enorm last van haarpijn, zo erg dat ik op het punt heb gestaan alles er af te scheren.
Later die week besloot ik mijn haar te wassen. Dat was erg confronterend. De hele wasbak lag vol met haar. De eerste kale plekken op m’n hoofd waren na die wasbeurt een feit.


KUUR 3:
Achteraf vond ik kuur 3 mentaal gezien het zwaarst. Ik heb mezelf echt naar het ziekenhuis moeten slepen voor deze chemo. Oh wat voelde ik me beroerd toen het infuus weer werd geprikt.
Ik weet nog goed dat mijn hele lichaam en geest in de weerstand ging. 'Wat ga je doen!!' 
De mindset om de chemo als ‘een soort vriendelijk spul’ te zien, kon ik niet meer volhouden. Wat een troep!

Ik had heel erg last van associatiemisselijkheid. Ik weet niet of dat een woord is, maar ik noem het toch maar zo. Als ik aan de chemo dacht, werd ik misselijk. Het was zelfs zo erg dat ik moest spugen toen iemand onverwachts, tijdens het eten, naar de chemo vroeg.

Ik merkte dat mijn lichaam het echt heel zwaar had. Ik was bijna 10 kilo afgevallen en aan mijn gezicht kon je nu ook wel zien dat ik ziek was.
Gelukkig herstelde ik ook weer van deze kuur. Het was inmiddels kerst geweest en Oud en Nieuw stond voor de deur. Dat vierde we met ons gezinnetje in Center Parcs.
We hebben het zo ontzettend leuk gehad!
Het is loeizwaar, deze chemo. Maar er is gelukkig wel ruimte om te herstellen en te genieten.


KUUR 4:
Het was vrijdagochtend, 3 januari. In de middag zou ik naar het ziekenhuis gaan voor de laatste AC kuur. In de ochtend zat ik echter met Sep bij de huisarts. Het ging helemaal niet goed met hem. Al snel bleek dat hij opgenomen moest worden.
Ik belde het ziekenhuis of de chemo kon worden verplaatst, maar dat kon niet.
We hebben nog geprobeerd of Sep in het LUMC kon worden opgenomen, zodat ik bij hem zou kunnen zijn. Maar ook dat lukte niet.

Jeetje zeg, wat voelde ik me verschrikkelijk!
Mijn man met de kids in het ene ziekenhuis, ik in het andere. Echt een beetje verloren zat ik daar op dat ziekenhuisbed. Het maakte wel dat ik die chemo wat minder erg vond.
Hup, pomp er maar in! Ik wil naar mijn kind!

Tijdens het inlopen van deze kuur kreeg ik last van mijn hart. Het begon ineens te 'flutteren'.
Er werd een ECG gemaakt en de oncoloog kwam langs. Ze vertelde mij dat de Doxorubicine pittig is voor het hart. Dit soort klachten passen dus bij deze chemo. Of het ooit weer weg zal gaan is nog de vraag.

Het was begin van de avond dat de chemo was ingelopen. De ColdCap moest nog 1,5 uur nakoelen.
Ik kon niet meer! Die anderhalf uur kroop voorbij. 
Na een uur heb ik gevraagd of de kap alsjeblieft af mocht. Ik was helemaal op. Moe, beroerd, bezorgd, gesloopt. Pfoe wat voelde ik me slecht.

Een aantal dagen later mocht Sep gelukkig weer naar huis. Hij was weer helemaal opgeknapt.
Het duurde best lang voordat ik me weer wat fitter ging voelen na deze kuur.
Maar het herstellen was dit keer anders. Ik wist… Dit was het! Het zit er op!
Als ik nu op knap, dan is de AC chemo eindelijk achter de rug! 


TERUGKIJKEND OP HET TRAJECT
Ik denk met een dubbel gevoel terug aan dit chemotraject. Deze chemo staat bekend als een rammer! Ik weet nog dat de verpleegkundige zei: Jaaa, deze doet echt wel wat.
En dat heb ik gemerkt.

Een aantal dagen na de tweede kuur durfde ik voor het eerst het bobbeltje in mijn borst weer aan te raken. Ik durfde het nog niet hardop uit te spreken, maar dacht te voelen dat het bobbeltje veranderd was.   
De bevestiging kreeg ik toen de radioloog van het Antoni van Leeuwenhoek ter aanvulling een echo maakte en zei: “Het lijkt wel alsof de tumor in grootte is afgenomen.” 
Toen ik mij weer mocht aankleden zei de verpleegkundige: “Ga gauw het goede nieuws aan je man vertellen”
Vanaf dat moment wist ik ‘Het slaat aan!’

Ik ben enorm beroerd geweest van deze chemotherapie m

aar het heeft precies gedaan wat het moest doen. Als ik terugdenk aan dit traject voel ik me misselijk, opgelucht dat het erop zit, maar vooral heel erg dankbaar.

 
AC chemo met hoofdhuidkoeling, kuur 2

 
Naar huis na kuur 2 (met nog best veel haar)