6. PET-scan

Mijn moeder was 38 toen zij borstkanker kreeg. Chemotherapie, operaties en bestralingen volgde. 
Even leek het alsof mijn moeder zou genezen. Echter anderhalf jaar na de diagnose bleek de kanker volledig te zijn uitgezaaid, het zat overal. Er was niets meer wat de artsen konden doen.
Mijn moeder is 40 jaar oud geworden.

Ik was 10 toen ik mijn moeder verloor. Inmiddels ben ik 37 en nog iedere dag mis ik haar.
Als kind beleefde ik het verlies van mijn moeder alleen vanuit mijn eigen perspectief.
Maar naarmate ik ouder werd realiseerde ik me hoe ongelofelijk ondragelijk het voor mijn moeder moet zijn geweest. Weten dat je komt te overlijden. Dat je je kinderen achter moet laten, los moet laten. Weten dat je kinderen zonder jou zullen opgroeien. Dat je er niet voor ze kan zijn als ze verdrietig zijn. Dat ze de rest van hun leven gemis en verdriet met zich mee zullen dragen.

Het werd mijn grootste angst om mee te maken wat mijn moeder heeft mee moeten maken.
Toen ik afgelopen 5 november op dezelfde leeftijd als mijn moeder dezelfde diagnose kreeg leek die angst waarheid te worden.

Ik heb deze angst gedeeld bij mijn artsen en ze zeggen allemaal hetzelfde “Probeer vertrouwen te hebben in de wetenschap. Inmiddels is de wetenschap bijna 30 jaar verder. In de tijd dat jouw moeder kanker kreeg stonden we nog aan het begin. We weten inmiddels zoveel meer”
Ik hoorde het wel, maar ik voelde het niet.
Ik was bang dat ook ik uitzaaiingen had en daarom wilde ik graag een PET-scan.


PET-SCAN
Een PET-scan kan tumoren in het lichaam opsporen.
Door een PET-scan te maken na een kankerdiagnose kun je eventuele uitzaaiingen aantonen.
Het LUMC vond het  niet nodig een PET-scan te maken.
Zij zagen (gelukkig) weinig aanleiding om te geloven dat er uitzaaiingen zouden zijn.
Toch had ik het fijn gevonden als dat wel was gebeurd.

Mijn angst voor uitzaaiingen is zó ontzettend groot dat ik er slapeloze nachten van had.
Bij ieder pijntje laaide de angst weer op. Het zal toch niet?
Mijn arts in het AVL merkte deze angst op en vond het verstandig om een PET-scan te maken. Zo hoopte zij de angst bij mij weg te kunnen nemen. Dat vond ik heel fijn maar tegelijkertijd doodeng.

DE UITSLAG
Eind februari kreeg ik de uitslag van de PET scan.
Het gevoel, de spanning maar vooral angst die gepaard gaat met zo’n uitslag kan ik niet omschrijven.
Zittend in de wachtkamer, wetend dat je naam ieder moment kan worden geroepen. En dan weet je dat de arts een paar woorden uit zal spreken die alles bepalend zijn. 
‘Het is niet goed’ staat gelijk aan ‘Je gaat dood’. En toen werd mijn naam geroepen.

Nog voor de arts ging zitten zei ze: "De scan laat niets zien, het is helemaal goed."
Ze pakte een papier en zei: "Nu wil ik graag iets uitleggen over de operatie."

Wacht even… Wat?! Het is goed?! Niks te zien?!
Ik dacht dat ik flauwviel van opluchting.
Voor het eerst durfde ik te echt geloven dat dit goed gaat komen. Dat dit anders kan eindigen als bij mijn moeder. Dat ik hiervan kan genezen. Dat ik mijn kinderen kan zien opgroeien.

Op de terugweg naar huis heb ik aan één stuk gebeld met familie en vrienden.
Ook zij hadden thuis in spanning gezeten.
Plotseling nam mijn man een onverwachte afslag en parkeerde de auto bij Van der Valk.
“Kom” zei hij “We gaan champagne drinken!’